تأثیر و نقش داروی فیناستراید براسپرماتوژنز، غده‌ پروستات و اپیدیدیم موش نژاد NMRI بالغ در شرایط in vitro و in vivo

سابقه و هدف: فیناستراید ترکیب 4-آزاستروئید، بازدارنده اختصاصی α5- ردوکتاز تیپ II می‌باشد که تستوسترون را به α5-دی هیدروتسترسترون تبدیل می‌کند. در تحقیق حاضر، تأثیر دوز انسانی فیناستراید بر تعداد سلول ها، قطر و ضخامت توبول های بیضه، پروستات و اپیدیدیم موش نر نژاد NMRI بالغ در شرایط in vivo و in vitro بررسی شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، در شرایط in vivo، 18 موش به 3 گروه شش تایی تقسیم شدند: شاهد (بدون تیمار)، شم (تیمار با سرم فیزیولوژی) و آزمون (تیمار با فیناستراید). تیمار به صورت تزریق درون صفاقی به میزان 5 میلی گرم بر کیلوگرم در روز به مدت 7 روز صورت گرفت. در شرایط in vitro، بیضه‌، پروستات و اپیدیدیم های 18 سر موش به 3 گروه شش تایی شاهد (فیکساسیون با بوئن بدون تیمار)، شم (تیمار با سرم فیزیولوژی) و آزمون (تیمار با فیناستراید بصورت کشت با 5 میلی گرم بر کیلوگرم در روز به مدت 3 روز) تقسیم شدند. داده‌ها با نرم افزار SPSS 11، آنالیز آماری one way ANOVA و آزمون Tukey بررسی شدند و 05/0>p معنی‌دار تلقی شد. یافته ها: در شرایط in vivo، فیناستراید کاهش معنی داری را در تعداد سلول های اسپرماتوژنیک (به استثنای سلولهای سرتولی) و قطر توبول های بیضه نسبت به گروه شاهد ایجاد نکرد. در شرایط in vitro، تغییرات معنی‌داری وجود داشت. تحت هر دو شرایط، کاهش معنی‌داری در قطر و ضخامت توبول های پروستات نسبت به گروه شاهد مشاهده شد. قطر و ضخامت توبول های اپیدیدیم در شرایط in vivo تغییری نکرد، اما در شرایط in vitro نمونه‌های آزمون و شم کاهش معنی داری داشتند. نتیجه گیری: فیناستراید در طولانی‌ مدت یا دوزهای بالا یا شرایط in vitro تأثیر بهتری دارد.